Tunç Çağı’nda, Haçlılar devrinde, Güney Amerika’da Avrupa fethinden evvel. Kendilerini hayatta kalmanın eşiğinde bulan denizciler ve gezginler ortasında yamyamlık olayları kaydedilmiştir. Bugün bu, çok bir saldırganlık biçimi olarak kabul ediliyor, maddelerce kınanıyor ve yargılanıyor. Lakin hala insan eti yemekle ilgili ritüellerin olduğu yerler var.
2,9 milyon yıllık katliam alanını kimin yaptığı sorusunu gündeme getiriyor ,Yeni Gine Papualılar ortasında yaygındı ve Fore halkını neredeyse yok etti . 20. yüzyılın başında, kabileden beşerler, çoğunlukla genç bayanlar ve her iki cinsiyetten ergenler, zehirlenme belirtisine emsal garip bir titremeden (Fore lisanında – “kuru”) ölmeye başladı. Birtakım köylerde yalnızca erkekler kalıyor. Lakin 1950’lerin sonundan beri, araştırmacılar ön varlığın varlığını öğrendiğinde, neden arayışı başladı. On yıl sonra uzmanlar, meczup dana hastalığı üzere kurunun da bir priondan kaynaklandığını buldular . Enfekte olmak için çiğ et yemek gerekiyordu. Aborijinler akıllarını ve güçlerini kazanmak için ölülerin etini yerlerdi. Görünüşe nazaran bu, bir yüzyıldan fazla süren bir salgını başlattı. Avustralya makamları yamyamlığı yasaklayınca azalmaya başladı.
Bugün hala yamyam olduğundan şüphelenilen son kabilelerden biri , Güneydoğu Papua Yeni Gine’de yaşayan Korowai’dir . Hollandalı misyonerler 1970’lerin sonlarında onlarla temasa geçti. Amerikalı gazeteci Paul Raphael, 21. yüzyılın başında bölgeyi ziyaret etti ve izlenimlerini Smithsonian mecmuasında anlattı . Yerlilerin kelamlarıyla, “kötü ruh hahua’nın içlerinde ikamet ettiği” kabile üyelerini öldürür ve etlerini yerler. “İntikam bizim kültürümüzün bir modülü. Hahua bir insanı yerse, biz de hahua yeriz.” diye söz etmişler.Hindistan’da, cesetlerin ritüel tüketimini uygulayan Aghori mezhebi hala var . Versiyonlardan birine nazaran, bu kümenin temsilcileri eski Shiva tapanlarının torunlarıdır. Aghori meyyit yakma alanlarında yaşar, bedenlerine kül bulaştırır, ölülerin etini yer. Tarikatçılar bunun maddi dünyayla bağlarını koparmalarına yardımcı olacağına inanıyor.
Uzun bir mühlet, uzak cetlerimiz ortasındaki yamyamlık sorunu kuvvetli görünüyordu. Hatta kimileri fosil insanların yırtıcı ve bu nedenle “varsayılan olarak” yamyam olduğunu düşündü. Birinci kuşkulu buluntular, 20. yüzyılın başında Hırvatistan topraklarında keşfedildi. 1930’larda kafatasları bulunmaya başlandı ve bunun beyin yiyen bir tarikatın delili olduğu varsayıldı. Lakin daha sonra, kafatasının bu kısmının birden fazla vakit vakitle tahrip olduğu ortaya çıktı.
1979’da antropolog William Ahrens’in “Yamyamlık Mitleri” kitabı yayınlandı. Bilim adamı, sistemik yamyamlığın insanlara has olmadığını argüman ediyor ve istisnai durumlarda buna başvurduklarını belirtmiş.
Böylece, 1990’larda İspanya’daki Gran Dolina mağaralarında, 780.000 yıllık hayvan kemikleri ve taş aletlerle karıştırılmış altı bireye ilişkin kalıntılar bulundu .
Homo antecessor yahut insanın öncül fosil tipi Avrupa topraklarındaki en eski temsilcisidir. Kalıntılar yamyamlık belirtileri taşıyordu: Birisi kemik iliğini çıkarmak için eti kesmişti. Hayvanlara da tıpkı formda davranılırdı. Bir ritüel izi yok – beşerler basitçe yenildi. Neandertaller de yamyamlığa başvurdu. Örneğin İspanya’daki El Sidron mağarasında bir aileye ilişkin 12 iskelet bulundu. Görünüşe nazaran hepsi başka Neandertaller tarafından yemişti: iliği çıkarmak için etleri kesildi, kemikleri kırıldı. Bir diğer ispat da Katalonya’dan bilim adamları tarafından sunuldu . Cova de les Teixoneres mağaralarında, 50 bin yaşındaki genç bir Neandertal’in kafatasının bir modülünü buldular – yara izlerine bakılırsa, kendi akrabaları tarafından yenildi. Yamyamlığın en eski örneklerinden biri yakın vakitte Nature’da anlatıldı .
2011 yılında antropologlar, yaşları altı milyon ila 50 bin yıl ortasında değişen on hominin kalıntılarını incelemeye başladı. KNM-ER 741 numaralı bir sol kaval kemiği kesimi bilim adamlarının dikkatini çekti. Kenya’daki Koobi Fora’da 1970 üzere erken bir tarihte keşfedildi. Bu efsanevi yer, direkt atalarımızın yaşadığı, insanlığın beşiği olarak isimlendirilir. Bilim adamları farklı vakitlerde KNM-ER 741’in kime ilişkin olduğunu belirlemeye çalıştılar ve Australopithecus’u dik adam, hünerli yahut parantropus olarak isimlendirdiler.
Kesin olarak bilinen tek şey, 1.45 milyon yıllık bir insan kemiğinin bir kesimi olduğudur. Artık, dikkatli bir incelemeden sonra, kesim üzerinde yüzlerce özdeş işaret bulundu. Bilim adamları birkaç adedini kalıpladılar ve bunları bilinen 898 örnekle karşılaştırdılar. Anlaşıldığı üzere, dokuz tanesi taş aletlerle, ikisi ise bir etobur yahut insansı diş tarafından bırakılmıştı.
İşaretlerin tabiatı gereği, antropologlar bunun yemek için bir ritüel mi yoksa şiddetli bir parçalanma mı olduğunu belirleyebilirler. Her iki durumda da et, iz bırakan keskin aletlerle kemiklerden ayrılır. Beyin ve kemik iliği de kemiklerin ezildiği yiyecekler için kullanılır. KNM-ER 741 kelam konusu olduğunda, bilim adamları daha çok ikinci seçeneğe yöneliyor. Bu nedenle, fosil atalarımızın yamyamlığa hangi hedefle başvurdukları belirsizliğini koruyor: Hayatta kalmak için mi yoksa yalnızca tokluk için mi?
